miércoles, 30 de junio de 2010

UN PASO, UNA HUELLA


...Sobrevoabas un día o meu espacio aéreo
rozándome coas plumas levemente
e desaparecías cun rumor minguante
como a visión dun soño
fracasado.
Lois Pereiro

'Poesía última de amor e enfermidade'



Aulla en mis oidos

un incendio de lobos

que ventea la angustia

de esta noche sin fin

y mientras espero

el futuro va cubriendo el camino

de un rutilante barro de mariposas


Un pie detrás de otro

amigo

un pie detrás de otro


Mis pasos van abriendo heridas

en la piel pétrea de un cuerpo en descuento

y una avalancha de minutos estériles

explota en la cabeza

como una traca infame

de pastosos silencios


Un pie detrás de otro

amigo

un pie detrás de otro


Una senda de cristales rotos

se adentra en la yerma espesura

de ausentes ojos

que se miran

ante la puerta cerrada del paraíso


cerrada por un muro de hielo y deudos

cerrada por un anhelo de roce y espinas

cerrada por una urdimbre de incertidumbre y tiempo

cerrada a cal y llanto


Un pie detrás de otro

amigo

un pie detrás de otro


Y una sucesión de sucesos

atasca las arterias

trombosis de lágrimas sin pétalos

embolia de manos sin destino

distancia de náufragos

salvados antes de llegar a su isla


Pleamar de promesas

Convulsión de arena en cada huella


Un pie detrás de otro

amigo

un pie detrás de otro


martes, 15 de junio de 2010

MIENTRAS TE VISTES...


No sé si en esta vida que me toca

dibujo sombras sobre un lienzo virgen

o sólo

relleno de momentos níveos

una inmensa e inexorable oscuridad

un tiempo sanguíneo

que viaja

a un corazon que no aprende a bombear

tanto delirio

y, mientras coagula el deseo,

de tu herida abierta

no paran de manar

victorias

terror

abismo

sombras

anhelos… hasta piedras…

Tus ojos me devuelven una melancolía

de relámpagos

que labran el averno

en estos muñones que te buscan

como la luz busca

un rastro de tragedias

para hacerse evidente

La radio susurra aquella canción

que era nuestro enigma más diáfano

pero los enanos nunca nos dejaron

vivir como gigantes


… Todo esto mientras te vistes



martes, 8 de junio de 2010

TIEMPO LÍQUIDO





A veces pienso que todo…
todo esto que hago para acercarme
no es otra cosa que sobrevolar
un abismo de soledad
mientras veo arder mis alas…..

cotidianas dagas
acarician los labios sin buscar sangre
tu mano inmóvil
se aleja en el quicio de la puerta
como un presagio
mientras la certidumbre
devora tu sonrisa

Y ya no hay lobos por las calles
los corderos se alejan de reojo
enseñando los dientes
y ya no hay refugio en los mataderos
la carne es de acero

me miraste
mirada vertical
entre sábanas negras
te miré
desde un coraje rocoso
todo ese vidrio te heló
y luego…
esa tormenta de tragedias

…pero siempre sucumbimos, amor…


P.S. Tremenda, terrible y maravillosa propuesta visual …Tiempo Líquido

jueves, 3 de junio de 2010

MEDO E ODIO


O máis grande poeta palestino Mahmoud Derwish dixo:

“FAI ANOS QUE A MIÑA NACIÓN É SÓ LINGUAXE”

Hoxe máis que nunca as súas palabras son as armas que brotan do corazón de Gaza e de cada palestino preso e amortaxado na súa propia terra e condenado á súa sorte e ao seu odio ….

SEN NOME, NIN IDENTIDADE,
NUN CHAN QUE ALIMENTO COAS miñas MANS
HOXE JOB CHOROU, ENCHENDO O CEO
¡NON FAGAN DO meu UN EXEMPLO POR SEGUNDA VEZ!
¡Os meus MESTRES! ¡Os meus MESTRES, Os PROFETAS!
NON LLE PREGUNTEN as ÁRBORES O NOME DELA
NON LLE PREGUNTEN Aos VALES SOBRE A súa NAI
DESDE A miña FRONTE EXPLOTA A ESPADA DE LUZ
E DA miña MAN FLÚEN VERTENTES QUE ALIMENTAN RÍOS
TODOS Os CORAZÓNS DA XENTE SON A miña IDENTIDADE
ASÍ QUE LÉVENSE O meu PASAPORTE!

Odio co que os nenos acariñan as pedras que logo viaxan para se desfacer no ferro do medo, no medo de ferro…




“Un neno
Escrebe nunha parede
E florece lume entre os seus dedos.
tende conta cascos blancos, cun neno
Entre cuxos dedos florece o lume,
Cun neno que escrebe nunha parede
E escrebe unhas cantas pedras,
Unhas cantas árbores
E uns cantos poemas.”

Letra: Mahmoud Derwish / Música: Marcel Khalife / Voz: Oumayma El-Khalil / No disco City of Walls de Paul Mounsey.

O paraiso mexou pola comunidade internacional e quixo chegar a praia onde o odio florece nos ollos dos nenos, porque o odio ten fame, porque o odio anda perdido polas rúas ocioso, porque O ODIO anda na procura do futuro rañando na traxedia.

Non chegaron os barcos a praia. Nin o paraiso. O medo matounos.

Israel ten medo. Palestina ten medo e odio. O qué é peor?

Queremos que acabe o bloqueo xa, queremos dialogo e paz e queremos ver un estado Palestino libre que poida construir o seu futuro.

Pero non hai peor cego que o que non quere ver.


lunes, 31 de mayo de 2010

PAZO DO HORREO... ¡TEMOS UN PROBLEMA!

DECRETO
View more documents from Bergantera.


O E.N.D.L. (Equipo de normalización e Dinamización Lingüística) do C.E.I.P. Bergantiños ven de publicar non seu blog esta reflexión sobre o que lle vai supor o “Decretazo” a comunidade escolar (a “toda a comunidade” docentes e non docentes). E dicir un enxambre de problemas que van ter difícil solución, e que van desde o enfrentamento de dúas linguas ata dificultades de encaixe estrutural nos centros de ensíno.
Para garantir iso que os ideólogos do decreto eufemísticamente chaman Libertade Lingüística (e digo eufemísticamente porque nunca sei de certo que siginificado ten a palabra Libertade para os dirixentes do PP) non se lle ocorre outra que determinar o idioma nai no que se van a introducir os nenos no ensino cunha consulta “As Familias” e aquí é onde vai a xerarse o primeiro dos conflitos, porque estes ideólogos do PP seguen a pensar nún concepto de familia único que hoxe non se da. Poderíamos facer un exercicio de imaxinación e ver a divorciados rencorosos pondo na papeleta de consulta cada un o contrario do outro, ou as cinco familias que levan o “Bazar Chinés” (hoxe vai de eufemismos) do barrio pondo “Chinés Mandarín” ou “Cantonés” segundo lles cadre nas papeletas, ou as familias islámicas pondo na papeleta “Alá é grande e vainos librar desta”.
Bromas aparte e independentemente dá idoneidade (ou legalidade) de que sexamos os pais os que nos teñamos que comer a decisión de determinar dende a Educación Infantil o itinerario lingüístico de cada centro (¡manda carallo! ou se se prefire ¡Manda güevos!), eu pregúntome, que vai pasar co idioma que quede en minoría? Como se vai a garantir esa presunta igualdade ou, dito de xeito profesional, a competencia nas dúas linguas oficiais? E aquí é onde aparece o problema fundamental deste decreto: a súa ambigüidade, o non dar resposta clara a nada. Eles dín igualdade para as dúas linguas oficiais e despois lávanse as mans e tiran esa auga suxa aos equipos directivos e consellos escolares obrigándolles a elaborar un Proxecto Lingüístico de Centro que ten que garantir esa igualdade e, parafraseando a Fraga, se non queren ser iguais obrigarlle a selo. Miña Nai! a de encaixes de palillos que van ter que facer, iso se non se declaran en rebeldía que é o que compría. Pero o dá rebeldía dos equipos directivos dos centros públicos de ensino e outro cantar (ou quimera) do que xa falarei noutra ocasión.
E ben certo que isto de garantir o biligüismo era unha dás tremendas promesas que ían no programa electoral do PP polo que non podemos dicir que fose unha sorpresa. Quizais por iso o decreto sexa tan chapuceiro, polas presas e porque había que darlle satisfacción ao sector máis duro dá dereita do PP (cuxa cabeza visible é Galicia Bilingüe).
Sen imersión lingüística no ensino e na contorna socio-económico-cultural o Galego ten os días contados, e esta sorte de esquizofrenia idiomática que é este decreto vai ser a puntilla. Pero van ter que escoller unha puntilla ben longa para poder chegar ao corazón dos que amamos o Galego.

P.S. E o camiño faise andando. Como vedes este blogue apátrida está escrito en castelán porque a vanidade (e unha certa diarrea mental, hai que dicilo todo) levoume a pensar que ía ser lido Urbi et orbe, ainda que a verdade é que a miña formación academica e social foi totalmente en castelán e recoñezo que o meu bilingüísmo ten un desequilibrio: escora cara o castelán. Imos arranxar iso reorientando este blogue para compensar esa lamentable deriva. Imos darlle un novo senso o concepto apátrida cún compromiso máis claro coa lingua e a cultura galegas. Vémonos. Ah! e grazas ao E.N.D.L. do C.E.I.P. Bergantiños por esta proposta visualmente tan clara.

jueves, 4 de febrero de 2010

SOLA


Huyes de las ruinas propias
y ajenas
tan sola como antes
tan sola como siempre
sola
y los harapos de tiempo
ya no pueden cobijar tus dudas

tu odio es tan puro
que se confunde
con el rastro de carroña
y lágrimas
que queda
cuando abandono el lecho
al alba

Un contubernio de espectros oscuros
se conjura en los templos de la razón
para construir
ejércitos de certidumbre
que asedian
una fe que ardió en pretéritos incendios
ya no es tuya

Deambulas entre mi amor y su desprecio
sobre un abismo inventado
organizando el caos a dentelladas
y en la noche que aún te queda
el espanto ilumina tus ojos
y abre los míos

Te amo por ello
no sabes cuanto.

Para mi amada Cris porque su coraje es un ejemplo a seguir hasta la muerte o hasta la vida.

martes, 26 de enero de 2010

TU CARNE UN INSTANTE FUE



Cuervos de silencio
picotean las semillas
que hace un instante
encontraron tu cuerpo
desposeído de la pretérita
indolente
juventud divina

Abalorios de carne
para conjurar
un futuro
tan cierto
como arena entre los dedos
de los mancos
tan inexorable
como el espanto del ocaso
al alba

Una pulsión de eternidad
tu cuerpo fue,
un muro permeable
a ese tiempo líquido
que se estanca
en la concavidad flácida
donde mi voluntad
construye cada tragedia

Y en este océano de terror
tu cuerpo navega luminoso
porque en la noche
las estrellas vuelven a ti,
como gaviotas dementes
que presagian la galerna
de los días sin sentido,
sin retorno

Como un parche de lágrimas
que se pega a tu sonrisa
me aferro a ti
con los brazos por la incertidumbre
talados
buitre tullido
condenado a volar eternamente
sobre el abismo de tus ojos sanadores

Tu carne un instante fue
mi redención,
mi eterna cadena…