miércoles, 30 de junio de 2010

UN PASO, UNA HUELLA


...Sobrevoabas un día o meu espacio aéreo
rozándome coas plumas levemente
e desaparecías cun rumor minguante
como a visión dun soño
fracasado.
Lois Pereiro

'Poesía última de amor e enfermidade'



Aulla en mis oidos

un incendio de lobos

que ventea la angustia

de esta noche sin fin

y mientras espero

el futuro va cubriendo el camino

de un rutilante barro de mariposas


Un pie detrás de otro

amigo

un pie detrás de otro


Mis pasos van abriendo heridas

en la piel pétrea de un cuerpo en descuento

y una avalancha de minutos estériles

explota en la cabeza

como una traca infame

de pastosos silencios


Un pie detrás de otro

amigo

un pie detrás de otro


Una senda de cristales rotos

se adentra en la yerma espesura

de ausentes ojos

que se miran

ante la puerta cerrada del paraíso


cerrada por un muro de hielo y deudos

cerrada por un anhelo de roce y espinas

cerrada por una urdimbre de incertidumbre y tiempo

cerrada a cal y llanto


Un pie detrás de otro

amigo

un pie detrás de otro


Y una sucesión de sucesos

atasca las arterias

trombosis de lágrimas sin pétalos

embolia de manos sin destino

distancia de náufragos

salvados antes de llegar a su isla


Pleamar de promesas

Convulsión de arena en cada huella


Un pie detrás de otro

amigo

un pie detrás de otro


martes, 15 de junio de 2010

MIENTRAS TE VISTES...


No sé si en esta vida que me toca

dibujo sombras sobre un lienzo virgen

o sólo

relleno de momentos níveos

una inmensa e inexorable oscuridad

un tiempo sanguíneo

que viaja

a un corazon que no aprende a bombear

tanto delirio

y, mientras coagula el deseo,

de tu herida abierta

no paran de manar

victorias

terror

abismo

sombras

anhelos… hasta piedras…

Tus ojos me devuelven una melancolía

de relámpagos

que labran el averno

en estos muñones que te buscan

como la luz busca

un rastro de tragedias

para hacerse evidente

La radio susurra aquella canción

que era nuestro enigma más diáfano

pero los enanos nunca nos dejaron

vivir como gigantes


… Todo esto mientras te vistes



martes, 8 de junio de 2010

TIEMPO LÍQUIDO





A veces pienso que todo…
todo esto que hago para acercarme
no es otra cosa que sobrevolar
un abismo de soledad
mientras veo arder mis alas…..

cotidianas dagas
acarician los labios sin buscar sangre
tu mano inmóvil
se aleja en el quicio de la puerta
como un presagio
mientras la certidumbre
devora tu sonrisa

Y ya no hay lobos por las calles
los corderos se alejan de reojo
enseñando los dientes
y ya no hay refugio en los mataderos
la carne es de acero

me miraste
mirada vertical
entre sábanas negras
te miré
desde un coraje rocoso
todo ese vidrio te heló
y luego…
esa tormenta de tragedias

…pero siempre sucumbimos, amor…


P.S. Tremenda, terrible y maravillosa propuesta visual …Tiempo Líquido

jueves, 3 de junio de 2010

MEDO E ODIO


O máis grande poeta palestino Mahmoud Derwish dixo:

“FAI ANOS QUE A MIÑA NACIÓN É SÓ LINGUAXE”

Hoxe máis que nunca as súas palabras son as armas que brotan do corazón de Gaza e de cada palestino preso e amortaxado na súa propia terra e condenado á súa sorte e ao seu odio ….

SEN NOME, NIN IDENTIDADE,
NUN CHAN QUE ALIMENTO COAS miñas MANS
HOXE JOB CHOROU, ENCHENDO O CEO
¡NON FAGAN DO meu UN EXEMPLO POR SEGUNDA VEZ!
¡Os meus MESTRES! ¡Os meus MESTRES, Os PROFETAS!
NON LLE PREGUNTEN as ÁRBORES O NOME DELA
NON LLE PREGUNTEN Aos VALES SOBRE A súa NAI
DESDE A miña FRONTE EXPLOTA A ESPADA DE LUZ
E DA miña MAN FLÚEN VERTENTES QUE ALIMENTAN RÍOS
TODOS Os CORAZÓNS DA XENTE SON A miña IDENTIDADE
ASÍ QUE LÉVENSE O meu PASAPORTE!

Odio co que os nenos acariñan as pedras que logo viaxan para se desfacer no ferro do medo, no medo de ferro…




“Un neno
Escrebe nunha parede
E florece lume entre os seus dedos.
tende conta cascos blancos, cun neno
Entre cuxos dedos florece o lume,
Cun neno que escrebe nunha parede
E escrebe unhas cantas pedras,
Unhas cantas árbores
E uns cantos poemas.”

Letra: Mahmoud Derwish / Música: Marcel Khalife / Voz: Oumayma El-Khalil / No disco City of Walls de Paul Mounsey.

O paraiso mexou pola comunidade internacional e quixo chegar a praia onde o odio florece nos ollos dos nenos, porque o odio ten fame, porque o odio anda perdido polas rúas ocioso, porque O ODIO anda na procura do futuro rañando na traxedia.

Non chegaron os barcos a praia. Nin o paraiso. O medo matounos.

Israel ten medo. Palestina ten medo e odio. O qué é peor?

Queremos que acabe o bloqueo xa, queremos dialogo e paz e queremos ver un estado Palestino libre que poida construir o seu futuro.

Pero non hai peor cego que o que non quere ver.