JAVIER KRAHE. UN XUIZO OU UN PAN COMA UNHAS HOSTIAS.

Levo moito tempo sen escribir unha palabra. Foi máis dún ano, tempo que dediquei a vivir e disfrutar dos moitos rutinarios excesos da miña rutinaria vida. E mentres eu, por resumir, andaba a non facer nada foi crecendo este tempo convulso que case que todo o mundo teima en chamar crise económica pero que a min antóllaseme unha crise do ser humán como concepto, esto é:  o ser humán non é nin máis nin menos que un erro da natureza.

Xa fai algun tempo falaba disto nunha entrada neste mesmo blogue que titulei El Creyente. Alí falaba do ser humán e da relixión (en xeral) e desta última como xeneradora de violencia naquel por dúas vías: primeira como consecuencia do conflicto non arranxado entre intelixencia, razón e fe e segunda como resultante lóxico da súa esencia excluinte.

E decía que son un ateo non converso, é decir nacín sin fe. Isto, que por un lado axudoume a solucionar o conflico razón-fe, por outro trouxo a miña vida constantes avatares e problemas e non so cos católicos senón cos evanxelistas, mormons, nenos de Xesús, testigos de Jehova, budistas zen e ata cos agnósticos, porque se algo teñen en común todas estas sectas e que o enemigo somos os ateos, e combátennos alí onde nos topan.

E isto último é o que me trouxo a sair do meu acolledor retiro e voltar aquí hoxe para denunciar a tremenda inxustiza do proceso a Javier Krahe. É absurdo pero comprensible que a Igrexa Católica a través da  Fundación Tomás Moro exerza esta especie de moderna inquisición a todo aquelo que cheire a ateo -por certo hai que ver a de testaferros que ten a Igrexa- o problema é que os xuices postúlanse coma instrumentos activos desa persecución admitindo a trámite este tipo de denuncias que atentan non so contra un dereito civil fundamental, a liberdade de expresión e de creación, senón contra algo quizáis máis importante, a nosa necesidade vital, coma cidadans dún estado laico, de criticar ou por en evidencia a unha institución que exerce o seu poder dende unha posición de privilexio cunha constante, incansable, absoluta e agobiante presenza na nosa vida, na nosa escola pública, nas nosas institucions politicas e sociais e, neste caso como podemos ver, no poder xudicial.

E estamos comezando a estar fartos de que certas institucions –ou máis ben os seus privilexios- sexan intocables como a monarquia, a igrexa, a banca ou o poder xudicial. Esta presunta crise económica está sacando a luz a implacable codicia de todos eles que sin o máis mínimo sentido do pudor teiman en socializar as perdas para seguir enriquecéndose sen control expoliando onde xa cada vez hai menos.

Recoméndovos a lectura do artigo de Miguel Tomás y Valiente no pais. Podedes topalo pinchando aquí.

E por último deixovos de seguido o “corpo do delito” un corto de menos de un minuto feito en 1978. O dito, estamos tolos e o carallo.

E un extra track de regaliño.