miércoles, 11 de julio de 2012

INTOCABLE






A veces, pocas veces, una película es capaz de conmoverme de tal forma que vuelve la sensación de estar vivo como una caricia cuyo escalofrío olvido con más frecuencia de la que desearía.
 Untouchable (Intocable) es la historia de la asunción del riesgo de estar vivo cuando ya estás condenado a la rutina de los cementerios, del riesgo de aceptar, conocer y querer al diferente, del riesgo a ser rechazado cuando te enamoras, del riesgo a jugarte tu última oportunidad cuando has aceptado que ya no hay futuro.
Untouchable es el encuentro de dos universos humanos separados por una insondable e insalvable  fisura social; pero justo en el vórtice del prejuicio es cuando ellos deciden arriesgar en una apuesta sin ninguna garantía , se arriesgan a conocerse sin condiciones, a reírse con el otro, a llorar o a enloquecer, en fin, se arriesgan a vivir.
El contrapunto narrativo de esos dos mundos lo consiguen Olivier Nakache y Eric Toledano (directores y guionistas) por tres vías fundamentalmente. En primer lugar la interpretación maravillosa de los dos actores protagonistas que marcan perfectamente la polaridad en esta simbiosis. Segundo, la música que va desde la emoción puramente espiritual de Mozart, Bach, Wagner, Vivaldi, Brams y un largo etc. hasta la pasión puramente carnal del funky más excitante de Earth, Wind and Fire. Tercero, el paisaje urbano, social y humano de este Paris del siglo XXI donde una hora de metro supone pasar del paraíso al infierno. Pero el hilo conductor de todo esto y lo que fija por momentos el metabolismo emocional en la película es la maravillosa B.S.O.  a cargo de Ludovico Einaudi.
Al salir de la pelicula no sé por qué pero recordé la escena final de Some Like It Hot (Con faldas y a lo loco) cuando ambas parejas llegan a la conclusión de que su afán es el riesgo de aceptar al otro resumido en la fantástica frase final: …nobody is perfect (nadie es perfecto) convirtiéndola en una de esas cosas que te reconcilian con la vida. La diferencia es que Untouchable no es exclusivamente ficción, está basada en un hechos reales y hasta llegamos a conocer a los protagonistas verdaderos de la historia y eso, eso te reconcilia con el ser humano.
Mi más encarecida recomendación es que la veáis en versión original. El idioma es muy importante en esta película, las inflexiones, las pausas, la contención y la explosión, los tonos, las transiciones son fundamentales en el ritmo narrativo.
Ademas, el francés es un idioma muy bello.


la música:
PHILIPPE










DRISS









B. S. O. LUDOVICO EINAUDI

jueves, 31 de mayo de 2012

JAVIER KRAHE. UN XUIZO OU UN PAN COMA UNHAS HOSTIAS.




Levo moito tempo sen escribir unha palabra. Foi máis dún ano, tempo que dediquei a vivir e disfrutar dos moitos rutinarios excesos da miña rutinaria vida. E mentres eu, por resumir, andaba a non facer nada foi crecendo este tempo convulso que case que todo o mundo teima en chamar crise económica pero que a min antóllaseme unha crise do ser humán como concepto, esto é:  o ser humán non é nin máis nin menos que un erro da natureza.

Xa fai algun tempo falaba disto nunha entrada neste mesmo blogue que titulei El Creyente. Alí falaba do ser humán e da relixión (en xeral) e desta última como xeneradora de violencia naquel por dúas vías: primeira como consecuencia do conflicto non arranxado entre intelixencia, razón e fe e segunda como resultante lóxico da súa esencia excluinte.

E decía que son un ateo non converso, é decir nacín sin fe. Isto, que por un lado axudoume a solucionar o conflico razón-fe, por outro trouxo a miña vida constantes avatares e problemas e non so cos católicos senón cos evanxelistas, mormons, nenos de Xesús, testigos de Jehova, budistas zen e ata cos agnósticos, porque se algo teñen en común todas estas sectas e que o enemigo somos os ateos, e combátennos alí onde nos topan.

E isto último é o que me trouxo a sair do meu acolledor retiro e voltar aquí hoxe para denunciar a tremenda inxustiza do proceso a Javier Krahe. É absurdo pero comprensible que a Igrexa Católica a través da  Fundación Tomás Moro exerza esta especie de moderna inquisición a todo aquelo que cheire a ateo -por certo hai que ver a de testaferros que ten a Igrexa- o problema é que os xuices postúlanse coma instrumentos activos desa persecución admitindo a trámite este tipo de denuncias que atentan non so contra un dereito civil fundamental, a liberdade de expresión e de creación, senón contra algo quizáis máis importante, a nosa necesidade vital, coma cidadans dún estado laico, de criticar ou por en evidencia a unha institución que exerce o seu poder dende unha posición de privilexio cunha constante, incansable, absoluta e agobiante presenza na nosa vida, na nosa escola pública, nas nosas institucions politicas e sociais e, neste caso como podemos ver, no poder xudicial.

E estamos comezando a estar fartos de que certas institucions –ou máis ben os seus privilexios- sexan intocables como a monarquia, a igrexa, a banca ou o poder xudicial. Esta presunta crise económica está sacando a luz a implacable codicia de todos eles que sin o máis mínimo sentido do pudor teiman en socializar as perdas para seguir enriquecéndose sen control expoliando onde xa cada vez hai menos.

Recoméndovos a lectura do artigo de Miguel Tomás y Valiente no pais. Podedes topalo pinchando aquí.

E por último deixovos de seguido o “corpo do delito” un corto de menos de un minuto feito en 1978. O dito, estamos tolos e o carallo.


E un extra track de regaliño.