domingo, 8 de diciembre de 2013

OTROS VIENEN



No hemos sido dotados de la ira periférica
ni de la transversal necesidad de justicia poética.
Vivimos nuestra vida en subjuntivo
extendiendo las manos por el cristal
que nos separa del infinito,
incluso de lo real.
Esos son nuestros límites
los que nos dejan,
los confortables.
Vemos todo transcender
más allá de la transparencia sólida
con una clarividencia despejada
e inútil.

Pero otros vienen,
otros cuya inocencia
es aún poderosa
de un modo insondable
otros cuyo horizonte
esta en los oscuros pliegues
de su rabia incondicional
que tercamente
desbroza un futuro
del que carecen.
Otros vienen
cincelando el camino
en paredes muertas
donde se encierran los muertos
para esconderse
de los que vienen.

Nosotros fuimos
aquellos cristales rotos
de los que hoy esta hecha
nuestra celda.

Pero otros vienen
para pisotear nuestras
dudas putrefactas.
Con la palabra exacta.


… Por fin.


Banda sonora imprescindible:

sábado, 23 de noviembre de 2013

MEMORIA DE PEZ

                                © SrKai 

Transito por esta bruma de días sin horas
espesa y blanca
como un ser de sal sin puntos cardinales
en la persistente llovizna
que coagula y resbala
por esta piel sin poros
sin harapos ni alma.

Vivo esta rutina del desconcierto
con ansia de golondrina sin nido
que se precipita
por tejados de inhóspitos y domesticados lugares.

Si, cierto,
venero los rescoldos de cada batalla
en la que mi carne resucita
y los escombros revolotean
como mariposas de acero
chirriando en las habitaciones del pánico
libando de flores
que nacen pretéritas
en ese abismo de barro
donde no hay huellas ni futuro.

Pero el óxido del día
amenaza con abrir nuevos y oscuros
manantiales de presagios,
allí donde los huesos se desordenan
y la ansiedad de las manos
deshace las piedras que cerraban
el efímero camino del caos,
temo que te vistas
mientras tu cuerpo aún esta caliente
y que esa levedad
de cuchillo ardiente
invada nuestro lecho
y se extravíe.

Entre la hojarasca
boqueaba el rostro
de aquel futuro
con un estertor de la memoria,
memoria de pez,
pez fuera del agua.

 © SrKai 2017

Banda sonora:


jueves, 24 de octubre de 2013

DE CANDO DEGUSTEI UNHA CONFERENCIA





Sempre que me invitan ou decido ir a unha conferencia tomo unha distancia prudente para non implicarme emocionalmente e así poder adoptar unha posición obxetiva, de tal xeito que despois sexa quen de facer unha crítica analítica do que fun a escoitar e de cómo o contaron. Pero eso foi de todo imposible na conferencia de Xosé Antonio López Silva a que puiden asistir onte. E digo que foi imposible esa distancia por dous motivos esenciais, o primeiro porque ainda que non coñecía persoalmente a Xosé Antonio a miña obxetividade estaba xa contaminada polo feixe de antecedentes da súa pasión pola literatura que me viñan dunha boa amiga sua e que non é outra que a miña dona Cristina. O outro motivo era o propio tema da conferencia que co título “Unha cea para Picasso. Paris, cociñas e vangardas” propuña unha viaxe ao extraordinario e convulso primeiro tercio do século XX, porque alí, no París daqueles anos viviu unha parella de mulleres que foron a punta de lanza da rompedora vangarda artística que irrumpiu con forza para se quedar e propoñer os camiños do que hoxe coñecemos como arte contemporáneo. Estas dúas mulleres chamábanse Gertrude Stein e Alice B. Toklas.

Xosé Antonio non nos contou a historia destas duas mulleres senon que levounos da man nun percorrido emocional e conmovedor pola vida destas duas mulleres que viviron xuntas dende o primeiro día que se coñeceron en París ata a morte de Gertrude en 1946. Pasaron polas dúas grandes guerras mundiales, recibiron na súa casa parisina a escritores, pintores, músicos. Mattise, Picasso, Joan Gris, Thornton Wilder, Hemingway, Stravinsky, Cole Porter e un largo etcétera de artistas das vangardas de principio do século XX comeron os platos preparados por Alice. E é aquí onde habita a sorpresa desta conferencia, a de coñecer a historia emocional destas dúas mulleres ao través do libro de memorias que Alice escribiú entreverado das receitas que preparaba nas veladas de Paris e de ter a oportunidade de probar algúns deses pratos en directo mentres Xosé Antonio pintábanos todo ese mundo fascinante de arte, amor e compromiso social. 

Tamén decir que Xosé Antonio é o responsable da traducción de este libro de Alice Toklas ao castelán. Na cabeceira tendes a foto do mesmo.


Grazas Xose Antonio pola tua pasión e por compartila con nos. 

Un pracer.



O libro na sua primeira edición.





O menú por suposto




Os pratos... no seu orde...








As dúas protagonistas... Por suposto Alice nun segundo plano...




E como remate a música que penso podería ir ben...